Kee Marcello.

Kee Marcello-(Kjell Hilding Lövbom ) Urodzony 20 lutego 1963 roku w mieście Ludvika. Ma ojaca Hildinga-polityka, matkę Ragnhild-urzędniczka biurowa i o cztery lata starszą siostrę Ingelę.Wkrótce przeprowadzili się do Falun, a potem w 71 r. do Umeå, gdzie osiedlili się w sąsiedztwie Västerslät. Kee jako dziecko słuchał nagrań swojej siostry i tak polubił Beatlesów i Hepstars (szwedzki zespół, w którym na klawiszach grał Benny Andersson z Abby). W wieku 5 lat dostał swoją pierwszą gitarę. Była z plastiku i kupiona w sklepie z zabawkami. Kee stawał przed telewizorem i grał piosenki Beatlesów, trzymając swoją gitarę leworęcznie, tak, jak Paul McCartney. Ale bycie gwiazdą rocka nie było wówczas jeszcze jego marzeniem. Najbardziej chciał zostać hrabią, po tym, jak zobaczył kiedyś hrabię w TV i uznał, że ten to ma dobrze. Innym razem zamarzyło mu się zostać... duchownym. Dorastając w latach 70-tych zainteresował się wkrótce takimi zespołami, jak Deep Purple, Uriah Heep, Sweet i Kiss. W Umeå miał przyjaciela, Anders'a Hedlund'a, z którym często grywał w tenisa. Najczęsciej kończyło się to tak, że brali rakiety i udawali, że to gitary. Razem założyli swój pierwszy zespół, o nazwie "The Arabian Slickers" (wg. innej wersji wydarzeń "Camel Lickers"), mimo, że nie mieli żadnych instrumentów ani nie umieli na niczym grać. Razem z jeszcze jednym przyjacielem z sąsiedztwa, Peo (przypuszczalnie basistą) zawarli pakt, że jakoś zdobędą w końcu instrumenty i ich marzenia o zostaniu gwiazdami rocka się spełnią. Częto rozmawiali o występach w szkole, nosili makijaż w stylu KISS, czy Sweet. Jednak dwóch kolegów wyłamało się z paktu i tylko Kee trzymał się nadal owego postanowienia. Pierwszą prawdziwą gitarę dostał na gwiazdkę, gdy miał 14 lat, był to używany 200 sek Hagström Impala. Od tej pory się z nią nie rozstawał. Na początku podłączał ją do magnetofonu, używając go jako wzmacniacza. Ale miał dość zniekształceń i wkrótce kupił sobie od sąsiada Ingemar'a Haar'a jego używany, samodzielnie składany wzmacniacz o nazwie "Hit Kit". Z pomocą jego ojca złożył w garażu 20 calowy głośnik. Poszedł na lekcje gry na gitarze, ale jego nauczyciel stwierdził, że Kee ma zbyt krótkie palce, żeby być dobrym gitarzystą. Kee więcej się już tam nie pojawił. Ćwiczył sam w każdej wolnej chwili i w końcu uznał, że czas znaleźć ambitnych muzyków do wspólnego jammowania. Pogadał z wcześniejszym kolegą z klasy z Västerslätt, Peder'em Bergdahl'em i przeniósł swój sprzęt do piwnicy w domu jego rodziców. Stanął przed trudną decyzją. Dołączenie do Europe wiązało się z odejściem z Easy Action i to przed wydaniem albumu, w który włożył tyle krwi, potu i łez. Poza tym wejście do Europe było dla niego jak wskoczenie do pociągu pędzącego z pełną prędkością, "The Final Countdown" był już nagrany, a ludzie woleli na żywo słyszeć Noruma. Po długiej dyskusji Kee odmówił. Erdtman jednak dał mu weekend na przemyślenie tej decyzji i przez ten weekend, namówiony przez swoją przyjaciółkę, Kee zmienił zdanie. Jeszcze, w czasach Europe, w 91 r., udzielał się na albumie "Infra-Blue" Joey'a Tafolla. A po rozpadzie Europe Kee grał na instrumentalnym albumie jazzowym Ulf'a Wakenius'a. W 92 r. nagrał instrukcję gry na gitarze "REH Video". Miał produkować też album dla Rat Bat Blue, ale zamiast tego został członkiem tego zespołu, który wtedy zmienił nazwę na Red Fun. Z nimi nagrał w 93 r. album pod tytułem właśnie "Red Fun". Kee nie załapał się do Europe,a na jego miejscu jest teraz John Norum.